VI.

Kolejny drink, kolejny taniec. Tomasz, po części z mojej winy, zaczął pozwalać sobie na zbyt wiele. Uściski, próby pocałunków - nie miałam na to najmniejszej ochoty. Byłam zmęczona i rozczarowana zachowaniem Piotra. Gdy nasze oczy może nie całkiem przypadkiem spotykały się ze sobą, odwracaliśmy wzrok. Sytuacja nie była dla mnie miła. Powiedziałam do Tomasza : 

- Tomasz, ja już mam dość wrażeń na dziś. Idę do pokoju. Dzięki za towarzy....

 - nie , nie maleńka. Nie uciekniesz mi od tak ... Poczekaj, odprowadzę cię - odparł i zaczął dość nieskładnie wciągać na siebie marynarkę. Alkohol zaszkodził mu dużo bardziej , niż mnie.

- Tomku, nie rób sobie kłopotu. Nie ma potrzeby, abyś zawracał sobie mną głowę. Impreza przecież cały czas trwa. 

- Nie, kochana, nawet na to nie licz, muszę spełnić swój obowiązek wobec ciebie ! - kurcze, co ich dzisiaj wszystkich napadło - pomyślałam bardzo niezadowolona z uporu Tomasza. 

Ruszyłam ku wyjściu nie oglądając się na niego . Ponieważ żadnych konkretnych znajomości na tym spotkaniu nie udało mi się nawiązać nie bardzo miałam się z kim żegnać. Tomasz chwiejnym krokiem podążył za mną. 

Dogonił mnie na schodach i zaczął się przytulać.

 - Zostaw mnie ! - odganiałam go od siebie.

- No co ty, Marysiu ! Co cie ugryzło. Daj buziaka..

Przytrzymał mnie mocno w talii jedną ręką, drugą chciał odwrócić moją twarz w swoją stronę .

- Tomasz, zostaw mnie ! Na co ty sobie pozwalasz! - wykrzyczałam mu w twarz.

- Hmm, myszka już wcale taka pokorna nie jest ? Mam uznać cały dzisiejszy wieczór za stracony? Chciałaś się tylko mną pobawić? O nie , kochana , o nie !  - wyszeptał mi ze złością w twarz. Wytrzeźwiałam momentalnie. O nie, z deszczu pod rynnę. Moja specjalność !

- Puść mnie - wysyczałam - Puść albo pożałujesz !

- A co mi zrobisz, maleńka ? - powiedział z drwiną

Zaczęłam się szarpać, aż w końcu udało mi się unieść kolano na wysokość jego przyrodzenia. 

Wymierzyłam i uderzyłam z całej siły .

Poczuł. Krzyknął - Ty kur.... - puścił mnie łapiąc się za genitalia a ja wykorzystując jego chwilową niedyspozycję uciekłam w stronę pokoju. 

- Co się tu dzieje ... - usłyszałam jeszcze dochodzący z korytarza głos Piotra. Spojrzałam w jego stronę . Stał obok Tomasza, patrzył na mnie, ale na szczęście nie podszedł. Wszystko to jego wina !

Drżącymi rękoma przekręciłam klucz w zamku i wpadłam do pokoju. Zamykając za sobą wszystkie możliwe zamki - był tylko jeden - niestety - oparłam się o drzwi i wybuchnęłam płaczem. Długo nie mogłam się uspokoić. Myśl, że faceci widzą we mnie tylko materiał do łóżka nie dawała mi spokoju. 

I Piotr i Tomasz  dali mi dziś powody, bym mogła tak o sobie myśleć. 

Wzięłam szybki prysznic, z ciekawości wyjrzałam jeszcze na korytarz, ale nikogo tam już nie było i padłam do łóżka. Postanowiłam skrócić swój pobyt w tym niezbyt przyjaznym dla mnie mieście i pojechać pociągiem. Nie wyobrażałam sobie powrotnej podróży z Piotrem.